Οι αδιάγνωστοι ασθενείς είναι υπεύθυνοι για την μετάδοση του ιού της ηπατίτιδας C αλλά και την αύξηση των νέων λοιμώξεων. Ενώ, πάνω από το 60% των λοιμώξεων που έχουμε στην Ελλάδα εντοπίζεται σε άτομα του γενικού πληθυσμού γεννημένα μεταξύ 1945 και 1980, όπως τονίζουν οι επιστήμονες, κυρία Ευαγγελία Κουτλή -Παθολόγος και ο κύριος Σπήλιος Μανωλακόπουλος -Αναπληρωτής Καθηγητής ΕΚΠΑ. , σε άρθρο τους στο www.Healthweb.gr .
Τα τελευταία χρόνια έχει παρατηρηθεί σημαντική εξέλιξη στη θεραπεία της χρόνιας ηπατίτιδας C. Η θεραπεία είναι απλή γιατί είναι αποκλειστικά από του στόματος, βραχύχρονη με εξαιρετικό προφίλ ασφάλειας και ανοχής. Τα θεραπευτικά σχήματα επιφέρουν την ίαση σε ποσοστό που υπερβαίνει το 95% των ασθενών που τα λαμβάνουν.
Πολύ υψηλά ποσοστά υποδιάγνωσης λόγω έλλειψης πληροφόρησης
Στην Ελλάδα υπολογίζεται ότι 80.000-85.000 άτομα πάσχουν από χρόνια λοίμωξη από τον ιό της ηπατίτιδας C. Όμως παρά την ευκολία στον τρόπο διάγνωσης και την εξέλιξη των θεραπευτικών επιλογών, εκτιμάται ότι οι περισσότεροι από τους νοσούντες δεν το γνωρίζουν. Τα πολύ υψηλά ποσοστά υποδιάγνωσης συνδέονται άμεσα με την έλλειψη πληροφόρησης του κοινού αναφορικά με τη νόσο και τον τρόπο μετάδοσής της καθώς και με το γεγονός ότι η ηπατίτιδα C αποτελεί μια νόσο που στα αρχικά της στάδια δεν έχει συμπτώματα. Αυτός είναι και ο λόγος που την ονομάζουμε αθόρυβη νόσο. Αξιοσημείωτο είναι ότι πάνω από το 60% των λοιμώξεων που έχουμε στην Ελλάδα εντοπίζεται σε άτομα του γενικού πληθυσμού γεννημένα μεταξύ 1945 και 1980.
Στις ομάδες πληθυσμού με υψηλό ποσοστό λοίμωξης, που αποτελούν όμως την μειονότητα σε σύγκριση με το γενικό πληθυσμό, ανήκουν άτομα με ιστορικό χρήσης ουσιών και κρατούμενοι σε σωφρονιστικά ιδρύματα. Τα άτομα που ανήκουν στις παραπάνω κατηγορίες έχουν να αντιμετωπίσουν συχνά κοινωνικο-οικονομικές δυσκολίες και τις αφιλόξενες δομές υγείας.
Οι αδιάγνωστοι ασθενείς διατρέχουν τον σοβαρό κίνδυνο της εξέλιξης της νόσου και έτσι μπορεί να προσέλθουν μετά από λίγα έτη με εικόνα κίρρωσης, ηπατικής ανεπάρκειας ή και καρκίνου του ήπατος. Επιπλέον οι αδιάγνωστοι ασθενείς είναι υπεύθυνοι για την μετάδοση του ιού και την αύξηση των νέων λοιμώξεων.
Οι ιδιαίτερα αποτελεσματικές αλλά και απλές θεραπείες μετέφεραν την συζήτηση από το πεδίο της ιατρικής στην πολιτική και στις υπηρεσίες δημόσιας υγείας. Η χώρα μας, όπως και άλλες χώρες κυρίως του Δυτικού ημισφαιρίου, συμφώνησε να εκπονήσει σχέδιο εκρίζωσης της λοίμωξης για απαλλαγή της κοινωνίας από αυτή την ύπουλη νόσο. Έτσι καταρτίσθηκε το Εθνικό σχέδιο δράσης για την Ηπατίτιδα C και συστάθηκε ειδική επιτροπή για την υλοποίησή του.
Πρωταρχικής σημασίας , ο έλεγχος ηλικιακών ομάδων γεννημένοι τα έτη 1945-1980
Βασικός στόχος του σχεδίου είναι η αύξηση του αριθμού των διαγνώσεων αλλά και των ασθενών που θα λάβει αντιική θεραπεία. Ο έλεγχος συγκεκριμένων ηλικιακών ομάδων (γεννημένοι τα έτη 1945-1980) του γενικού πληθυσμού από ιατρούς της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας είναι πρωταρχικής σημασίας. Το όλο εγχείρημα πρέπει να υποστηριχθεί από την ΗΔΙΚΑ που με ειδικό σήμα / υπενθύμιση να κατευθύνει τον ιατρό στον έλεγχο αντισωμάτων του ιού κατά τη διαδικασία της ηλεκτρονικής συνταγογράφησης.
Ευνόητο είναι ότι πρέπει να ευαισθητοποιηθούν με ενημερωτικές και εκπαιδευτικού τύπου εκδηλώσεις όλοι οι ιατροί πρωτοβάθμιας υγείας ανεξαρτήτως πού υπηρετούν. Στην κατεύθυνση αυτή είναι κρίσιμη και η στοχευμένη ενημέρωση του γενικού κοινού με δράσεις επικοινωνίας.
Όσον αφορά τις ομάδες υψηλού επιπολασμού, συζητούνται προγράμματα παρέμβασης σε χρήστες ουσιών, κρατουμένους αλλά και σε μονάδες μεσογειακής αναιμίας ή και αιμοκάθαρσης.
Η αναζήτηση και η διασύνδεση με δομές υγείας εντός των ηπατολογικών κέντρων των γενικών νοσοκομείων είναι προβληματική και δύσκολα θα αποδώσει υψηλά ποσοστά θεραπειών στις ειδικές αυτές ομάδες. Επομένως η δημιουργία δομών εκτός νοσοκομείων πάντα σε συνεργασία με τους αντίστοιχους φορείς (ιατροί παθολόγοι Ο.ΚΑ.ΝΑ. και Κ.Ε.Θ.Ε.Α., ιατροί φυλακών κ.λπ.) αποτελεί τη βασική στρατηγική για τις ομάδες υψηλού κινδύνου.
Σημαντικό έργο επιτελούν οι σύλλογοι ασθενών που δραστηριοποιούνται με στοχευμένες δράσεις ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης τόσο του γενικού πληθυσμού όσο και των ειδικών πληθυσμών βοηθώντας στην καταπολέμηση του κοινωνικού αποκλεισμού αλλά και στην ψυχολογική στήριξη των ασθενών.