H Ένωση Ασθενών Ελλάδας επισημαίνει την ανάγκη επίσπευσης και διεύρυνσης της παγκόσμιας κινητοποίησης για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής και των δραματικών επιπτώσεών της στη δημόσια υγεία, με αφορμή τα πρόσφατα ακραία καιρικά φαινόμενα στη Γερμάνια που είχαν ως αποτέλεσμα να αγνοούνται πάνω από 1.300 άτομα. Πρόκειται για ένα ολοένα πιο συχνό φαινόμενο που η Ελλάδα βίωσε το 2017 μετά τις πυρκαγιές στη Μάνδρα και τη Νέα Πέραμο.
Η πανδημία COVID-19 επιβεβαίωσε στην πράξη μία παραδοχή που οι ζώσες γενεές δεν είχαν βιώσει. Οι παγκόσμιες κρίσεις που σχετίζονται είτε με την υγεία, είτε με το περιβάλλον δεν αποτελούν μία θεωρητική συζήτηση, αλλά μία πραγματικότητα που απαιτεί συστηματική προετοιμασία, διεθνή συνεργασία και επένδυση πόρων.
Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, ο αριθμός των φυσικών καταστροφών που σχετίζονται με τον καιρό έχει υπερδιπλασιαστεί από τη δεκαετία του 1960 με περισσότερους από 60.000 θανάτους, κυρίως στις αναπτυσσόμενες χώρες, επιτείνοντας τις παγκόσμιες ανισότητες. Τις δύο τελευταίες δεκαετίες κατεγράφησαν στην Ευρώπη 18 από τα θερμότερα έτη από τότε που τηρούνται αρχεία και τα ακραία καιρικά φαινόμενα, όπως οι δασικές πυρκαγιές, οι καύσωνες και οι πλημμύρες, γίνονται όλο και συχνότερα τόσο στην Ευρώπη όσο και αλλού. Οι επιστήμονες προειδοποιούν ότι χωρίς επείγουσα δράση, η θερμοκρασία του πλανήτη είναι πιθανόν να αυξηθεί πάνω από 2°C σε σχέση με τα προβιομηχανικά επίπεδα ως το 2060 και η αύξηση θα μπορούσε να φτάσει ακόμη και τους 5°C ως το τέλος του αιώνα, με ανεπανόρθωτε συνέπειες στη δημόσια υγεία.
Αναφορικά με τις επιπτώσεις στην υγεία, μια επίσημη αναφορά του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας που συνεκτίμησε μία σειρά αρνητικών συνεπειών καθώς και θετικές εξελίξεις όπως η συνεχιζόμενη οικονομική ανάπτυξη και οι νέες τεχνολογίες υγείας, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η κλιματική αλλαγή αναμένεται να προκαλέσει περισσότερους από 250.000 επιπλέον θανάτους ετησίως από το 2030 έως το 2050, λόγω άμεσων θανάτων από οξέα συμβάντα, μεταδοτικών ασθενειών, μείωσης της αγροτικής παραγωγής, μολυσμένου νερού και επιβάρυνσης από κοινωνικούς προσδιοριστές όπως η ακραία φτώχεια, ο εκτοπισμός πληθυσμών, και οι ένοπλες συρράξεις.
Τόσο η Ευρωπαϊκή Ένωση, όσο και η Ελλάδα έχουν υπογράψει και παραμένουν προσηλωμένες στη Συμφωνία των Παρισίων για την κλιματική αλλαγή, με κύρια δέσμευση τη μείωση των καθαρών εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου κατά τουλάχιστον 55% έως το 2030 σε σύγκριση με το 1990. Ωστόσο, μία εξίσου κρίσιμη πρόκληση παραμένει η συστηματική καλλιέργεια κουλτούρας περιβαλλοντικής ευαισθησίας, όπως και η προαγωγή της εγγραμματοσύνης υγείας στους πολίτες, ώστε η κινητοποίηση να ξεκινά ήδη από την κοινωνική και εκλογική βάση και να μετουσιώνεται σε αποφασιστική πολιτική δράση και παγκόσμια συνεργασία.