Περισσότερο από το ένα τρίτο των ατόμων ηλικίας άνω των 30 ετών που έχουν αρχικά διαγνωστεί με διαβήτη τύπου 2 έχουν στην πραγματικότητα τύπου 1, πράγμα που σημαίνει ότι δεν λαμβάνουν τη σωστή θεραπεία, αποκάλυψε νέα έρευνα. Η μελέτη, με επικεφαλής το Πανεπιστήμιο του Exeter, δείχνει ότι το 38% των ασθενών με σακχαρώδη διαβήτη τύπου 1 που εμφανίστηκαν μετά την ηλικία των 30 ετών αρχικά αντιμετωπίστηκαν ως διαβήτης τύπου 2 (χωρίς ινσουλίνη ). H ομάδα διαπίστωσε ότι τα μισά από αυτά που είχαν διαγνωστεί ως διαβήτης τύπου 2 ήταν 13 χρόνια αργότερα.
H πρωθυπουργός Theresa May είναι μια κλασσική περίπτωση λανθασμένης διάγνωσης στη μεταγενέστερη ζωή. Αρχικά είχε διαγνωσθεί εσφαλμένα με διαβήτη τύπου 2 και αντιμετωπίστηκε με αλλαγές στον τρόπο ζωής και τα χάπια που δεν λειτουργούσαν πριν επαναληφθούν οι εξετάσεις και αναγνωριστει ως διαβήτης τύπου 1.
Ο Dr. Angus Jones, από την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Έξετερ, δήλωσε: “Για τα άτομα με διαβήτη τύπου 1, η λήψη δισκίων και η απώλεια βάρους δεν είναι αποτελεσματικά – χρειάζονται θεραπεία με ινσουλίνη. Η έρευνά μας δείχνει ότι εάν ένα άτομο που έχει διαγνωσθεί με διαβήτη τύπου 2 χρειάζεται θεραπεία ινσουλίνης εντός τριών ετών από τη διάγνωση του διαβήτη, έχουν μεγάλη πιθανότητα να έχουν τον διαβήτη τύπου 1. Επομένως χρειάζονται μια εξέταση αίματος για να επιβεβαιώσουν τι είδους διαβήτη έχουν, για να εξασφαλίσουν ότι λαμβάνουν τη σωστή παρακολούθηση, εκπαίδευση και θεραπεία ».
Η έρευνα, που χρηματοδοτείται από το NIHR και το Wellcome Trust, δημοσιεύεται στο περιοδικό Diabetologia. Με την υποστήριξη της ερευνητικής διευκόλυνσης NIHR Exeter, η ομάδα ανέλυσε 583 άτομα που είχαν διαβήτη που έλαβαν ινσουλίνη και είχαν διαγνωσθεί μετά την ηλικία των 30 ετών. Τα χαρακτηριστικά της ασθένειάς τους συγκρίθηκαν με άλλους συμμετέχοντες που εξακολουθούν να παράγουν κάποια ινσουλίνη, καθώς και με 220 άτομα με σοβαρή ανεπάρκεια ινσουλίνης που διαγνώστηκε πριν από την ηλικία των 30 ετών.
Το T1D χαρακτηρίζεται από την ταχεία και σοβαρή απώλεια της παραγωγής ινσουλίνης, καθώς τα κύτταρα στο πάγκρεας που παράγουν την ορμόνη επιτίθενται και καταστρέφονται από το ανοσοποιητικό σύστημα του σώματος. Τα άτομα με τη νόσο χάνουν την ικανότητα να κάνουν τη δική τους ινσουλίνη και συνεπώς απαιτούν τακτικές δόσεις ινσουλίνης για τον έλεγχο της γλυκόζης στο αίμα τους είτε με ενέσεις είτε μέσω αντλίας και σε αντίθεση με πολλά άτομα με Τ2D δεν μπορούν να διαχειριστούν την κατάστασή τους μέσω διατροφής, άσκησης και μόνο με χάπια. Επειδή έχουν πολύ υψηλό κίνδυνο χαμηλής γλυκόζης στο αίμα (υπογλυκαιμία) συνήθως μαθαίνουν να ταιριάζουν με την ινσουλίνη τους σε τρόφιμα (καταμέτρηση υδατανθράκων) και μπορούν να χρησιμοποιούν νέα τεχνολογία, όπως αντλίες ινσουλίνης και συνεχείς οθόνες γλυκόζης. Αυτές οι θεραπείες δεν είναι διαθέσιμες σε άτομα που έχουν διαγνωστεί ως διαβήτης τύπου 2, ακόμη και αν προχωρήσουν στην ανάγκη χορήγησης ενέσεων ινσουλίνης,
Ο πρώτος συγγραφέας Dr. Nick Thomas, από το Πανεπιστήμιο της Exeter Medical School, δήλωσε: “Ενώ τα άτομα με διαβήτη τύπου 2 μπορεί τελικά να χρειαστούν ινσουλίνη, η θεραπεία και η εκπαίδευσή τους είναι πολύ διαφορετικά από τον τύπο 1. Εάν τα άτομα με διαβήτη τύπου 1 δεν λαμβάνουν ινσουλίνη μπορεί να αναπτύξουν πολύ υψηλή γλυκόζη στο αίμα και μπορεί να αναπτύξουν 6μια απειλητική για τη ζωή κατάσταση που ονομάζεται κετοξέωση, πράγμα που σημαίνει ότι η σωστή διάγνωση είναι ζωτικής σημασίας ακόμα και αν η θεραπεία με ινσουλίνη έχει ήδη ξεκινήσει ».